(: اطلاعات عمومی :)

باشگاه فوتبال بایرن مونیخ (به آلمانی: Fußball-Club Bayern München) باشگاه فوتبال آلمانی است که در مونیخ پایتخت ایالت بایرن قرار دارد. بایرن مونیخ به عنوان موفق‌ترین باشگاه فوتبال در آلمان و جهان شناخته شده است، که موفق به کسب ٢۵ قهرمانی بوندسلیگا و ۱۷ قهرمانی در جام حذفی آلمان شده است. بایرن در سال ۱۹۰۰ میلادی توسط ۱۱ فوتبالیست و در راس آن فرانتس جان تاسیس شد. اگرچه بایرن برای اولین بار در سال ۱۹۳۲ قهرمان آلمان شد، در اولین دوره بوندسلیگا که در سال ۱۹۶۳ آغاز شد بایرن برای مسابقات انتخاب نشد. بهترین دوران تاریخ باشگاه به اواسط دهه ۷۰ میلادی بر می‌گردد که بایرن تحت کاپیتانی فرانتس بکن‌باوئر موفق به ۳ قهرمانی پشت سر هم(۱۹۷۶-۱۹۷۴) در لیگ قهرمانان اروپا شد. تاکنون بایرن ۱۰ بار به فینال لیگ قهرمانان راه یافته که ۵ بار در آن قهرمان شده است. آخرین قهرمانی باشگاه در سال ۲۰۱۳ است که با فتح سه‌گانه همراه شد. بایرن همچنین موفق به یک قهرمانی در لیگ اروپا و یک قهرمانی در جام برندگان جام اروپا و دو قهرمانی درجام باشگاه‌های جهان شده است که به عنوان یکی از پر افتخارترین تیم های اروپایی در سطح جهان بعد از رئال مادرید مطرح شده است. از تاسیس بوندسلیگا بایرن با قهرمانی ۲۳ موفق ترین تیم فوتبال آلمان بوده است. رقبای سنتی باشگاه عبارتند از: باشگاه فوتبال مونیخ ۱۸۶۰، باشگاه فوتبال نورنبرگ و باشگاه فوتبال بروسیا دورتموند. از آغاز سال ۲۰۰۵ بایرن بازی‌های خانگی خود را در ورزشگاه آلیانتس آرنا انجام می‌دهد. قبل از این تاریخ بایرن به مدت ۳۳ سال در ورزشگاه المپیک مونیخ بازی می‌کرد. بایرن از لحاظ قدرت مالی قدرتمندترین باشگاه آلمان و چهارمین باشگاه ثروتمند اروپا است با در آمد ۳۶۸٫۴ میلیون یورو در سال ۲۰۱۲ (سالی که باشگاه سه‌گانه را فتح کرد).^{[نیازمند منبع]}

بایرن بیش از ۱۴۷٫۰۰۰ عضو دارد.^[۲] و نیز بیش از ۲،۴۰۰ باشگاه رسمی دارد، و در این باشگاه‌های حدود ۱۷۷٫۰۰۰ عضو دارد. بایرن علاوه بر فوتبال باشگاه‌های شطرنج، هندبال، بسکتبال، ژیمناستیک، بولینگ، و تنیس روی میز را نیز اداره می‌کند و در فوتبال حرفه‌ای بیش از ۱،۱۰۰ عضو فعال دارد.^[۳] این تیم با ۵ قهرمانی و ۵ نایب قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، پرافتخار ترین تیم فوتبال در اروپا پس از رئال مادرید و میلان است.

باشگاه بایرن مونیخ هم اکنون با ارزش هشتصد و نود شش میلیون دلار ثروتمندترین باشگاه جهان است. پس از بایرن مونیخ، رئال مادرید با هفتصد و شصت و هشت میلیون و سپس منچستر یونایتد با هفتصد و سی و نه میلیون دلار در رده های بعدی قرار دارند. ^[۴]

تاریخچه

۶۵–۱۹۰۰ (سال های آغازین)

 

بایرن مونیخ در سال ۱۹۰۰ توسط یازده بازیکن فوتبال به رهبری فرانتس جان تاسیس شد.^[۵] و در مدت چند ماه موفق شد که در برابر تمام رقبای محلی پیروز شود و به نیمه نهایی رقابت های قهرمانی جنوب آلمان راه پیدا کند^[۶]. در سال ۱۹۰۷ شیرازه یک تیم واقعی شکل گرفت و بایرن مونیخ به زمین اختصاصی خود در مونیخ در خیابان لئوپولد رفت و تیم رقیب محلی یعنی اف ث واکر را در روز افتتاحیه هشت بر یک شکست داد. بایرن مونیخ در سطح شهر مونیخ به یک تیم پرطرفدار تبدیل شد و در سال ۱۹۱۰ قهرمان لیگ منطقه‌ای بایرن شد. سال بعد نیز بایرنی‌ها بدون شکست از عنوان خود دفاع کردند^[۷].

در سال ۱۹۱۴ با آغاز جنگ جهانی اول، کلیه فعالیت های فوتبال آلمان تعطیل شد^[۸]

در سال های پس از جنگ جهانی اول، بایرن چند عنوان محلی دیگر را کسب کرد و در سال ۱۹۲۶ موفق شد در رقابت های قهرمانی جنوب آلمان پیروز شود، این دستاورد، دو سال بعد نیز تکرار شد^[۹] بایرن مونیخ در سال ۱۹۳۲ نخستین قهرمانی اش در آلمان را جشن گرفت. آنها در فینال مسابقات قهرمانی کشور آن سال موفق شدند اینتراخت فرانکفورت را با نتیجه دو بر صفر شکست دهند و قهرمان آلمان شوند^[۱۰]

با ظهور حزب نازی توسعه بایرن مونیخ متوقف شد، رئیس باشگاه و سرمربی تیم که هر دو یهودی بودند از کشور خارج شدند و بسیاری دیگر از اعضای باشگاه نیز پاکسازی شدند و بایرن مجدداً به یک باشگاه فوتبال آماتوری تبدیل شد. در سال های پس از این اتفاقات، بایرن هرگز در سطح ملی مدعی نبود و رتبه‌های میانه جدول لیگ محلی را کسب می‌کرد^[۱۱]

پس از جنگ جهانی دوم، بایرن مونیخ یکی از اعضای (اوبر لیگای جنوبی: لیگ محلی دسته اول جنوب آلمان) شد، در سال ۱۹۵۵ آن ها با کسب نتایج ضعیف به لیگ پایین تر سقوط کردند اما یک سال بعد موفق شدند به اوبر لیگای جنوبی بازگردند و سال ۱۹۵۷ نیز موفق شدند برای اولین بار قهرمان جام حذفی فوتبال آلمان بشوند^[۱۲]

در سال ۱۹۶۳ لیگ ملیِ بوندس‌ لیگا تشکیل شد و قرار شد پنج تیم از اوبرلیگای جنوبی در آن شرکت کنند. با این که بایرن مونیخ عنوان سوم لیگ محلی را کسب کرده بود اما تیم دیگر شهر مونیخ، یعنی باشگاه فوتبال مونیخ ۱۸۶۰ عنوان قهرمانی را به دست آورده بود و فدراسیون فوتبال آلمان ترجیح داد دو تیم از یک شهر در بوندس لیگا شرکت نکنند و بنا بر این بایرن مونیخ برای بوندس لیگا انتخاب نشد^[۱۳] بایرنی‌ها دو سال بعد یعنی در سال ۱۹۶۵ با یک تیم جوان شامل استعدادهایی مثل فرانس بکن‌باوئر، گرد مولر و سپ مایر به بوندس لیگا راه یافتند^[۱۴] این دوران تازهٔ بایرن مونیخ با نام فرانس بکن‌باوئر گره خورده بود. البته بازیکنان بزرگ دیگری مثل گرد مولر و سپ مایر و اولی هوینس نیز او را یاری می‌دادند ولی هسته مرکزی تفکر و راهبردی بایرن مونیخ او بود.^[۱۵]

۷۹–۱۹۶۵ (دوره طلایی)

 

بایرن مونیخ اولین فصل حضورش در بوندس‌لیگا را با رتبه سوم به پایان رساند و در همان فصل نخست (۶۶–۱۹۶۵) موفق شد جام حذفی فوتبال آلمان را نیز فتح کند، سال بعد یعنی فصل ۶۷-۱۹۶۶ آنها در یک فینال دراماتیک با پیروزی مقابل باشگاه فوتبال رنجرز اسکاتلند در وقت اضافه قهرمان جام در جام اروپا شدند و این اولین افتخار قاره‌ای آنها بود، بایرن مونیخی‌ها سالهای ۱۹۶۷ جام حذفی فوتبال آلمان را فتح کردند و سال ۱۹۶۹ موفق شدند برای اولین بار به طور همزمان قهرمان بوندس‌لیگا و جام حذفی فوتبال آلمان بشوند^[۱۶] آنها با اختلاف هشت امتیاز نسبت به آلمانیا آخن به مقام قهرمانی بوندس لیگا رسیدند و در دیدار نهایی جام حذفی نیز شالکه ۰۴را شکست دادند^[۱۷]

در سال ۱۹۷۰ اودو لاتک، سرمربی گری بایرن مونیخ را بر عهده گرفت^[۱۸]و در اولین فصل موفق شد جام حذفی فوتبال آلمان را برای بایرن مونیخ به ارمغان بیاورد، پس از آن در سالهای ۱۹۷۲، ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ موفق شد سه بار پیاپی با بایرن مونیخ فاتح بوندس‌لیگا شود^[۱۹] سال ۱۹۷۴ بایرن مونیخ برای اولین بار همراه باشگاه فوتبال اتلتیکو مادرید به فینال جام باشگاه‌های اروپا رسید، در تاریخ ۱۵ مه ۱۹۷۴ مسابقه فینال با با نتیجه ۱ بر ۱ به پایان رسید، اما در بازی تکراری بایرن مونیخ موفق شد با نتیجه ۴ بر صفر پیروز شود و برای اولین بار فاتح جام باشگاه‌های اروپا شود^[۲۰] آنها یک سال بعد نیز به فینال رسیدند و با غلبه بر باشگاه فوتبال لیدز یونایتد موفق شدند برای دومین بار پیاپی قهرمان جام باشگاه‌های اروپا شوند،^[۲۱] سال ۱۹۷۶ برای سومین بار و این بار با پیروزی مقابل باشگاه فوتبال سن‌اتین قهرمان جام باشگاه‌های اروپا شدند^[۲۲] بایرن مونیخ در پاییز ۱۹۷۶ به عنوان قهرمان اروپا به جام بین‌قاره‌ای راه یافت و موفق شد در مجموع دو بازی رفت و برگشت با دو گل کروزیروی برزیل را شکست دهد و جام بین قاره‌ای را نیز به افتخاراتش اضافه کند^[۲۳]

ادامه دهه ۱۹۷۰ برای بایرن مونیخ زمان تغییر بود و پس از قهرمانی جام بین‌قاره‌ای ۱۹۷۶ هیچ عنوانی در سطح ملی یا بین‌المللی کسب نکردند، نسل طلایی بایرن کم‌کم پا به سن می‌گذاشتند، سال ۱۹۷۷ فرانس بکن‌باوئر به نیویورک کاسموس پیوست و اواخر دهه ۱۹۷۰ نیز سایر ستارگان این نسل طلایی مانند سپ مایر و گرد مولر و اولی هوینس یا بازنشسته شدند یا سالهای آخر فوتبالشان را در تیمهای دیگری گذراندند^[۲۴]

۹۸–۱۹۷۹ (از اف سی برایتنیگه تا اف سی هالیوود)

 

در خارج از زمین فوتبال، دهه هشتاد برای بایرن مونیخ دوره‌ای همراه با آشفتگی بود، باشگاه در این سالها تعداد زیادی از پرسنلش را تغییر داده بود و از مشکلات مالی نیز رنج می‌برد، اما در داخل زمین فوتبال درخشش برایتنر و رومنیگه باعث شده بود که بایرن مونیخ به اف سی برایتنیگه معروف شود، این دو با درخشش در مسابقات، بایرن را در فتح دو بوندس لیگای ۱۹۸۰ و ۱۹۸۱ یاری کردند بایرنی‌ها در ادامهٔ این دهه در سالهای ۱۹۸۲ و ۱۹۸۴ جام حذفی فوتبال آلمان را فتح کردند و سال ۱۹۸۵ موفق شدند بوندس‌لیگا را فتح کنند، فصل ۸۶-۱۹۸۵ برای بایرن فصل خوبی بود و آنها دوگانه فوتبال آلمان (بوندس لیگا و جام حذفی) را فتح کردند، سال ۱۹۸۷ نیز موفق شدند از قهرمانی خود در بوندس لیگا دفاع کنند^[۲۵]

بایرن در این سالها دو بار به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافت اما هر دو بار در فینال شکست خورد و چیزی بیش از نایب قهرمانی عایدش نشد، سال ۱۹۸۲ استون ویلا با یک گل بایرن مونیخ را شکست داد^[۲۶] و سال ۱۹۸۷ نیز پورتوی پرتغال موفق شد بایرن مونیخ را در فینال با نتیجه دو بر یک شکست دهد^[۲۷]

سال ۱۹۸۷ یوپ هینکس سرمربی بایرن مونیخ شد، بایرنِ تحتِ هدایتِ یوپ هینکس پس از یک فصل ناکامی موفق شد بوندس لیگا را در دو فصل متوالی (۸۹–۱۹۸۸ و ۹۰–۱۹۸۹)فتح کند، بایرنیها پس از فتح بوندس لیگای ۱۹۹۰ مدتی در کسب جام ناکام بودند، اما در ژانویه سال ۱۹۹۴ فرانس بکن‌باوئر سرمربی تیم شد و بایرن مونیخ را در فتح بوندس لیگای ۹۴-۱۹۹۳ رهبری کرد، بنا بر این بایرن مونیخ پس از چهار سال ناکامی موفق به کسب جام شد. پس از این قهرمانی، جووانی تراپاتونی و اتو ریهاگل هر کدام تقریباً یک فصل سرمربی بایرن مونیخ شدند، در این دوره ستاره‌های بایرن به جای صفحات ورزشی در صفحات شایعات و حاشیه‌ای مطبوعات بودند و بنا بر این بایرن مونیخ به ((اف سی هالیوود)) مشهور شد^[۲۸]

اواخر فصل ۹۶-۱۹۹۵ فرانس بکن‌باوئر مجدداً سرمربی بایرن مونیخ شد، بایرن مونیخ موفق شد در این فصل جام یوفا را با درخشش ستارگانی مثل یورگن کلینزمن و مهمت شول و لوتار ماتئوس فتح کند. در فینال آن مسابقات بایرن مونیخ در مجموع دو بازی رفت و برگشت با نتیجه پنج بر یک بوردوی فرانسه را شکست داد^[۲۹]

جووانی تراپاتونی از ابتدای فصل ۹۷-۱۹۹۶ مجدداً سرمربی بایرن مونیخ شد و در سال اول بوندس لیگا را برای بایرن به ارمغان آورد، در فصل ۹۸-۱۹۹۷ بایرن مونیخ پس از دوازده سال جام حذفی فوتبال آلمان را فتح کرد اما در رقابت برای فتح بوندس لیگای آن فصل ناکام بود و بوندس لیگای ۹۸-۱۹۹۷ را کایزرسلاوترن فتح کرد و بنا بر این تراپاتونی برای دومین بار بایرن مونیخ را ترک کرد^[۳۰]

اکنون–۱۹۹۸ (موفقیت‌های مجدد بین‌المللی)

 

 

.

اوتمار هیتسفلد از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۴ سرمربی بایرن مونیخ بود و در این دوره با ستارگانی مثل اشتفان افنبرگ، الیور کان، جیوانی البر، مهمت شول و بیسنته لیزارازو موفق شد عناوین متعددی را کسب کند، بایرن در اولین فصل حضور هیتسفید(۹۹–۱۹۹۸) بوندس لیگا را فتح کرد و به فینال لیگ قهرمانان اروپا نیز راه یافت، در مسابقه فینال در حالی که بایرن مونیخ تا واپسین لحظات با یک گل از منچستر یونایتد پیش بود، ناگهان در چند دقیقه دو گل دریافت کرد و با حساب ۲ بر ۱ شکست خورد تا یکی از تلخترین شبهای تاریخ باشگاه رقم بخورد، فصل بعد بایرن مونیخ دوگانه فوتبال آلمان را فتح کرد اما در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا مغلوب رئال مادرید شد، در فصل ۰۱–۲۰۰۰ بایرن مونیخ برای سومین فصل پیاپی فاتح بوندس لیگا شد^[۳۱]

بایرنی‌ها در لیگ قهرمانان ۰۱–۲۰۰۰ در مرحله یک چهارم نهایی موفق شدند منچستر یونایتد را حذف کنند و تا حدی انتقام شکست دو سال قبل را از آنها بگیرند، آنها در مرحله نیمه نهایی رئال مادرید را حذف کردند و در فینال موفق شدند با درخشش الیور کان باشگاه فوتبال والنسیا را در ضربات پنالتی شکست دهند و پس از بیست و پنج سال قهرمان جام باشگاه‌های اروپا بشوند^[۳۲]

 

بایرن مونیخ در نوامبر ۲۰۰۱ به عنوان قهرمان اروپا در جام بین‌قاره‌ای شرکت کرد و با شکست دادن بوکا جونیورز آرژانین و تک گل ساموئل اوسی کفوور مدافع متعصب و غنایی خود در دقیقه ۱۱۰ برای دومین بار عنوان قهرمانی جام بین قاره‌ای را کسب کرد.^[۳۳]

در فصل ۰۲–۲۰۰۱ بایرن برای اولین بار پس از سه سال در فتح بوندس لیگا ناکام ماند و در لیگ قهرمانان نیز در مرحله نیمه نهایی حذف شد اما بایرنی‌ها در فصل ۰۳–۲۰۰۲ موفق شدند ناکامی در بوندس لیگا را جبران کنند و بوندس لیگا را فتح کردند، پس از این فصل، بایرن یک فصل را بدون جام سپری کرد و وردر برمن فاتح بوندس لیگای ۰۴–۲۰۰۳ شد، بنا بر این هیتسفیلد پس از شش فصل بایرن را ترک کرد و فیلیکس ماگات سرمربی بایرن مونیخ شد، ماگات در هر دو فصل اول حضورش در بایرن مونیخ موفق شد، بوندس لیگا و جام حذفی را فتح کند^[۳۴]

بنا بر این شمار قهرمانی‌های بایرن مونیخ در بوندس لیگا به بیست رسید، با این حال بایرن با روزهای اوجش فاصله داشت و در لیگ قهرمانان اروپا مدعی نبود، اواسط فصل ۰۷–۲۰۰۶ فیلیکس ماگات به دنبال نتایج ضعیفی که در آن فصل کسب کرده بود از کار برکنار شد و اوتمار هیتسفلد مجدداً هدایت بایرن را بر عهده گرفت، در آن فصل، بایرن مونیخ در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان موفق شد توسط روی ماکای سریعترین گل تاریخ رقابتهای لیگ قهرمانان اروپا را مقابل رئال مادرید به ثمر برساند^[۳۵] اما در مجموع برای بایرن فصل خوبی نبود و آنها نه تنها نتوانست جامی تصاحب کنند که در گرفتن سهمیه فصل بعد لیگ قهرمانان اروپا نیز ناکام ماندند^[۳۶]

بایرن در فصل ۰۸–۲۰۰۷ موفق شد بار دیگر جام حذفی و بوندس لیگا را فتح کند، در پایان این سال هیتسفیلد برای دومین بار از بایرن رفت و الیور کان نیز برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کرد، بایرن فصل ۰۹–۲۰۰۸ در کسب جام ناکام ماند و یورگن کلینزمن پس از یک سال سرمربیگریِ بایرن مونیخ از این باشگاه رفت.^[۳۷].^[۳۸]

از ابتدای فصل ۱۰–۲۰۰۹ لوئی فان خال هدایت بایرن را بر عهده گرفت، در این سال بایرن موفق شد در مرحله گروهی لیگ قهرمانان با نتیجه چهار بر یک باشگاه فوتبال یوونتوس را که از جانلوییجی بوفون درون دروازه سود می‌برد شکست دهد و به مرحله حذفی راه پیدا کند. پس از این پیروزی، بایرنی‌ها نتایج خوبی کسب کردند و موفق شدند در آن سال بوندس لیگا و جام حذفی فوتبال آلمان را فتح کنند و به فینال لیگ قهرمانان اروپا نیز راه پیدا کنند، اما در فینال با دو گل از اینتر میلان شکست خوردند و نایب قهرمان شدند^[۳۹] ، فصل بعد برای بایرن فصل بدی بود و آنها در کسب جام ناکام ماندند و لوئی فان خال نیز پس از حذف بایرن از لیگ قهرمانان از کار برکنار شد^[۴۰] فصل ۱۲–۲۰۱۱ یکی از تلخ ترین فصلهای بایرن مونیخ بود، بایرن در این سال یوپ هینکس را روی نیمکت خود داشت و تا اواخر فصل به کسب هر سه جام امید داشت اما آنها رقابت برای فتح بوندس لیگا را به دورتموند واگذار کردند و در فینال جام حذفی نیز با نتیجه سنگین پنج بر دو مغلوب دورتموند شدند، در نهایت در فینال لیگ قهرمانان اروپا با وجود ارائه یک بازی هجومی در ضربات پنالتی از چلسی شکست خوردند و فصل را با سه نایب قهرمانی به پایان رساندند^[۴۱]

بایرن مونیخ پس از سپری کردن فصل کابوس وار ۱۲–۲۰۱۱ در فصل ۱۳–۲۰۱۲ موفق شد به ناکامی‌های قبلی پایان دهد، این تیم در بوندسلیگا عملکرد عالی داشت و با بیست و پنج امتیاز برتری نسبت به بروسیا دورتموند قهرمان بوندسلیگا شد، بایرن مونیخ رکوردهای زیادی در این فصل جا به جا کرد، از جمله کسب بیشترین امتیاز در یک فصل، سریعترین قهرمانی تاریخ بوندس لیگا با مسجل کردن قهرمانی در هفتهٔ بیست و ششم، بیشترین پیروزی در یک فصل با بیست و نه برد، کمترین گل خورده با هجده گل، بهترین شروع بوندس لیگا با هشت پیروزی متوالی، بیشترین تعداد دروازه بسته با بیست و یک بازی و...^[۴۲] بایرن در لیگ قهرمانان نیز پس از غلبه بر تیمهای آرسنال و یونتوس و بارسلونا موفق شد در فینال بروسیا دورتموند را شکست بدهد و پس از دوازده سال قهرمان لیگ قهرمانان اروپا بشود^[۴۳] در نهایت بایرن موفق شد در فینال جام حذفی فوتبال آلمان با نتیجه سه بر دو باشگاه فوتبال اشتوتگارت را شکست دهد تا فصل ۱۳–۲۰۱۲ را با فتح کلیه جامهای ممکن به پایان برساند.^[۴۴] بایرن مونیخ هم چنین در سوپر جام باشگاهای اروپا در سال ۲۰۱۳-۲۰۱۴ مقابل چلسی انگلستان قرار گرفت و دو تیم در وقتهای اضافه به نتیجه ۲-۲ دست یافتند و در پنالتی‌ها بایرن مونیخ ۵-۴ توانست چلسی را شکست داده و برای اولین بار فاتح این جام شود.

رنگ‌ها

در قوانین اصلی باشگاه بایرن مونیخ رنگ‌های سفید و آبی به عنوان رنگ اصلی باشگاه ذکر شده است. با این حال باشگاه تا سال ۱۹۰۵ با لباس‌های سفید و شلوارک‌های مشکی در مسابقات حاضر شد. بعدها بر اساس قوانین باشگاه‌ها موظف به استفاده از رنگ قرمز در لباس‌های خود شدند. از آن مدت بایرن در بیشتر مسابقات بایرن با لباس‌های قرمز و سفید بازی کرده است هر چند که در بعضی ادوار از لباس‌های آبی و مشکی نیز استفاده شده است. لباس خارج از خانهٔ بایرن همواره روند مشخصی نداشته و رنگ‌های سفید، سیاه، آبی و، سبز-طلایی استفاده شده‌اند.

ورزشگاه

 

بایرن اولین بازی تمرینی خود را در شیرنپلتز در مرکز شهر مونیخ انجام داد. اولین بازی رسمی بایرن در Theresienwiese برگزار شد. در سال ۱۹۰۱ بایرن به یک محوطه اختصاصی در Schwabing که در Clemensstraße قرار داشت نقل مکان کرد. بایرن مونیخ پس از ترکیب با تیم مونچنر اسپرت-کلاب (MSC) در سال ۱۹۰۶ میلادی به زمین مونچنر در لئوپولد نقل مکان کرد. برای جذب هواداران خانگی که در آغاز سال ۱۹۲۰ شروع شد بایرن تا کنون به محل‌های مختلفی در مونیخ جابجا شد.

 

از سال ۱۹۲۵ تیم بایرن بطور مشترک با باشگاه فوتبال مونیخ ۱۸۶۰ در ورزشگاه گرونوالدر توپ می‌زد. تا جنگ جهانی دوم صاحب ورزشگاه، باشگاه فوتبال مونیخ ۱۸۶۰ بود و هنوز هم در میان مردم بطور محاوره‌ای ورزشگاه «شصت» شناخته می‌شود. در خلال جنگ جهانی ورزشگاه تخریب شد و تلاش برای بازسازی آن طی دوران و جسته گریخته و قسمت قسمت به نتیجه رسید. رکورد حضور در این ورزشگاه در بازی مربوط به فصل ۱۹۶۱-۶۲ میلادی در بازی خانگی بایرن با باشگاه فوتبال نورنبرگ با پنجاه هزار تماشاگر گزارش شده است. دو دوران بوندس لیگا ظرفیت ورزشگاه چهل و چهار هزار تماشاگر بود که طی بارها به این مقدار رسید، ولی در نهایت به ۲۱٫۲۷۲ نفر کاهش پیدا کرد. امروزه تیم دوم هر دو تیم در این ورزشگاه توپ می‌زنند. همچنین تیم بانوان بایرن همیشه در این ورزشگاه بازی می‌کند.

 

 

برای بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۷۲ در شهر مونیخ استادیوم المپیک ساخته شد. این استادیوم برای معماری خود مشهور است که در آخرین مسابقهٔ بوندس لیگا در فصل ۷۲-۱۹۷۱ به بهره‌برداری رسید. مسابقهٔ گفته شده جمعیت هفتاد و نه هزار نفری را به خود جلب کرد. این ورزشگاه در زمان ساخته شدن یکی از استادیوم‌های خیلی خوب جهان در نظر گرفته می‌شد که میزبان رقابت‌های نهایی بزرگی بود، مانند آنجه در جام جهانی ۱۹۷۴ رخ داد. سالهای بعد ورزشگاه مورد چندین تغییرات مانند افزایش فضای نشستن از ۵۰ درصد به ۶۰ درصد بود که در نهایت وزشگاه به ظرفیت ۶۰٫۰۰۰ نفر (برای مسابقات ملی) و ۵۹٫۰۰۰ نفر برای رقابت‌های بین‌المللی (مانند مسابقات جام اروپا) رسید. به هر حال، بسیاری از هواداران شروع به گلایه در مورد سرد بودن آب و هوا در فصل زمستان کردند که نیمی از هواداران ورزشگاه ب دلیل نداشتن پوشش مناسب در معرض تغییرات آب و هوا هستند. این تیم برای ۳۳ سال در ورزشگاه المپیک مونیخ بازی می کرد. از آغاز فصل ۰۶-۲۰۰۵، مونیخی‌ها بازی‌های خانگی را در آلیانز آره‌نا انجام دادند.

هواداران

بایرن خودش را یک باشگاه ملی می‌داند. باشگاه دارای بیش از ۱۸۷۰۰۰ عضو است و ۳۲۰۲ فروشگاه دارد که از این لحاظ اول در آلمان بزرگترین است. بایرن بعد از دورتموند پر طرفدار ترین تیم در آلمان با ۱۰ میلیون هوادار و پنجمین باشگاه پر طرفدار در اروپا با ۲۰ میلیون طرفدار است. باشگاه همچنین طرفدارهای معروفی چون بوریس بکر، بندیکت شانزدهم و ولادیمیر کلیچکو دارد.

نمادها

رنگ تیم قرمز و سفید، و وسط پرچم تیم پرچم ایالت باواریا است.^[۴۵]

رقابت

 

بایرن یکی از سه باشگاه حرفه‌ای شهر مونیخ است و یکی از رقبای سنتی این باشگاه باشگاه فوتبال مونیخ ۱۸۶۰ است. هر چند که این باشگاه شرایط نا منساسبی دارد و در چند سال اخیر افت و خیز بالای داشته است هم اکنون در دسته ۲ بوندس لیگا قرار دارد. یکی دیگر از رقبای بایرن اف سی نورنبرگ هست به طوری که این باشگاه در دهه ۲۰ موفق به کسب ۵ قهرمانی در لیگ آلمان شده بود. بازی بایرن و نورنبرگ یکی از مهترین بازی‌های بوندس لیگا که به آن داربی باواریا نیز می‌گویند. دیگر باشگاه رقیب بایرن در آلمان باشگاه فوتبال کایزرسلاوترن هست به خصوص از سال ۱۹۷۳ زمانی که بایرن بازی ۴-۱ برده خود را ۷-۴ مقابل این تیم بازنده شد. باشگاه‌های شالکه ۰۴،باشگاه فوتبال هامبورگ از دههٔ ۸۰ میلادی و [باشگاه فوتبال بروسیا مونشن گلادباخ]] از دههٔ ۷۰ میلادی نیز از رقبای سنتی بایرن بخصوص در ۳۰ سال اخیر بوده‌اند. البته بازی با تیماشتوتگارت هم همیشه مورد توجه همگان قرار گرفته است.

رقبای بین الملی بایرن عبارتند از باشگاه فوتبال رئال مادرید، باشگاه فوتبال آث میلان و باشگاه فوتبال منچستر یونایتد که بیشتر به خاطر برد یا باخت‌های کلاسیک در این بازی‌ها بوده است.

کلاسیک آلمان

کلاسیکو آلمان (به آلمانی: Der Klassiker) یا رقابت بزرگ، سنتی و دیرینه فوتبال آلمان، رویارویی بین دو تیم بایرن مونیخ و بروسیا دورتموند است.رقابتی که همواره جذاب، جنجالی و پرحاشیه بوده است. در اصل مهم ترین رقیب بایرن در آلمان باشگاه فوتبال بروسیا دورتموند است. این دو باشگاه بارها برای کسب قهرمانی در لیگ داخلی و جام حذفی در مقابل یکدیگر قرار گرفته‌اند. باخت ۵-۲ بایرن در برابر دورتموند در سال ۲۰۱۲ جام حذفی بد ترین شکست بایرن در یک بازی فینال است. اوج رقابت این دو باشگاه به لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۱۳-۲۰۱۴ بر می‌گردد که بایرن در فینال ورزشگاه ومبلی ۲-۱ دورتموند را شکست داده و قهرمان مسابقات شد.

رؤسا و مربیان بایرن مونیخ

بایرن بیشتر توسط بازیکنان قدیمی اداره می‌شود. مدیریت باشگاه در حال کنونی در اختیار هربرت هاینر قرار دارد بعد از این که اولی هوینس به اتهام فرار مالیاتی به حبس محکوم شد از سمت خود کناره گیری کرد. مدیر اجرایی باشگاه کارل-هاینتس رومنیگه بازیکن سابق بایرن و تیم ملی فوتبال آلمان است.

مدیر سابق اولی هوینس

مدیر اجرایی باشگاه بایرن و از دومین گلزن برتر باشگاه بایرن بعد از گرد مولر

کمک‌های مالی و بشر دوستانه

بایرن از زمان‌های گذشته در کارهای خیریه فعالیت داشته برای مثال کمک به باشگاه‌های ورشکسته و یا افراد عادی نیازمند کمک‌های قابل توجه‌ای انجام داده است. درزمین‌لرزه و سونامی اقیانوس هند (۲۰۰۴) بایرن با تشکیل دادن موسسه‌های متعدد موفق به جمع‌آوری زیادی شد که برای نو سازی مدارس و سایر مکان‌های تخریب شده در سری لانکا^[۴۶] و برخی کشور دیگر شد. بایرن به باشگاه‌های دیگر مانند رقیب سنتی خود باشگاه فوتبال مونیخ ۱۸۶۰^[۴۷] کمک مالی زیادی کرده است با برگذاری مسابقات دوستانه، نقل و انتقال بازیکن با قیمت مناسب و حتی واریز مستفیم پول نیز توسط باشگاه برنامه ریزی شده است. باشگاه‌های دیگری که بایرن به آن‌ها کمک کرده‌اند می‌توان به باشگاه فوتبال بروسیا دورتموند^{[۴۸][۴۹][۵۰][۵۱]} و باشگاه فوتبال سن پائولی^[۵۲] اشاره کرد.

از جمله کمک‌های بشر دوستانهٔ تیم بایرن می‌توان به کمک ۱۰۰ هزار یورویی "فیلیپ لام" به برنامه توانبخشی صلیب سرخ در افغانستان اشاره کرد که "به نقل از کمیته بین‌المللی صلیب سرخ در ژنو، اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا) از کمک ۱۰۰ هزار یورویی "فیلیپ لام" کاپیتان تیم بایرن مونیخ به نمایندگی از طرف این اتحادیه به برنامه توانبخشی جسمی کمیته بین‌المللی صلیب سرخ در افغانستان خبر داد. این فوتبالیست آلمانی این مبلغ را به عنوان جایزه کسب بیشترین آراء کاربران سایت یوفا برای بهترین تیم سال دریافت کرده است."^[۵۳]

جالب است بدانیم عده‌ای بازیکنان بایرن همچون حرفهٔ فوتبالی خود، در کار بشر دوستانه نیز بسیار فعال هستند. بعنوان نمونه مانوئل نویر در سال ۲۰۱۰ بنیاد کودکان مانوئل نویر را تاسیس نموده که وظیفه آن کمک به کودکان آسیب دیده اجتماعی در منطقه روهر آلمان است.^[۵۴]

حامیان مالی

حامی اصلی فعلی بایرن شرکت دویچه تلکوم و شریک آن شرکت خودروسازی آئودی^[۵۵] است.

حامیان پیشین:

• آدیداس^[۵۶] (۱۹۷۴–۱۹۷۸)
• ماگیروس. ایویکو^[۵۷] (۱۹۷۸–۱۹۸۴)
• کمودور اینترنشنال^[۵۸] (۱۹۸۴–۱۹۸۹)
• اوپل^[۵۹] (۱۹۸۹–۲۰۰۲)
• دویچه تلکوم^[۵۶] (از ۲۰۰۲)

مبلغ حمایت دویچه تلکوم در سال ۲۰۰۸/۰۹ به بسیت میلیون یورو می‌رسد.

^[۶۰]

دربی

آمار در مقابل باشگاه فوتبال مونیخ ۱۸۶۰

پس از ۲۰۴ دربی مونیخ برابر مونیخ ۱۸۶۰ نتیجه‌های زیر بدست آمده:

• ۱۰۵ برد بایرن
• ۵۰ برابری
• ۴۹ برد ۱۸۶۰

آمار در مقابل باشگاه فوتبال نورنبرگ

هیچ پایگاه اطلاعات رسمی از نتایج بین این دو تیم وجود ندارد. با این حال، روشن است که در جمع ۱۸۰ دربی فرنگی-باواریا وجود دارد. بنابر این در اینجا فقط نتیجه‌های رویارویی در اوبرلیگا، بوندس لیگا و جام حذفی از سال ۱۹۴۵ آورده شده است.

• ۴۴ برد بایرن
• ۲۱ برابری
• ۲۹ برد نورنبرگ

بایرن مونیخ در اروپا

Neuer Lahm Boateng Dante Alaba Martínez Schweinsteiger Robben Müller Ribéry Mandžukić

ترکیب بایرن در فینال لیگ قهرمانان اروپا سال ۲۰۱۳.

از تاریخ ۱۲ مارس ۲۰۱۴:

تأسیس باشگاه فوتبال بارسلونا (۱۹۲۲–۱۸۹۹)

 

 

در ۲۲ اکتبر سال ۱۸۹۹ میلادی، هانس گمپر تمایل خود را به صورت آگهی در لوس دپورتس برای تأسیس باشگاه فوتبال اعلام کرد. در ۲۹ نوامبر همان سال در جلسهٔ خیمناسیو سوله نتایج مثبتی حاصل شد و در نهایت یازده بازیکن شامل واتر وایلد، لوئیس دی اوسو، بارتومئو ترادس، اوتو کونزله، اوته مه یر، انریک دوکال، پره کبوت، کارلس پوجول، جوزپ لوبت، جانپارسونز و ویلیام پارسونز جذب شدند و باشگاه فوتبال بارسلونا متولد شد.^[۱] بارسلونا شروع موفقیت آمیزی در مسابقات ملی و منطقه‌ای نظیر مسابقات فوتبال کاتالونیا و کوپا دل ری داشت. در ۱۹۰۲ میلادی باشگاه اولین جام خود، کوپا ماکایا را بالای سر برد و نیز در همان سال در فینال اولین دوره کوپا دل ری به مصاف بیزکایا رفت که ۱ – ۲ مغلوب شد.^[۲] در ۱۹۰۸ میلادی، درحالی که باشگاه در شرایط مالی سختی قرار داشت و جز قهرمانی در مسابقات فوتبال کاتالونیا در ۱۹۰۵ میلادی تا آن زمان نتوانسته بود پیروزی دیگری به دست آورد، خوان گمپر به عنوان ریاست باشگاه برگزیده شد. گمپر در ۵ دوره متفاوت، در بین سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۲۵، ریاست باشگاه را بر عهده داشت، و مجموعاً حدود ۲۵ سال را در خدمت باشگاه گذراند. از مهمترین دستاوردهای وی می‌توان کمک به بارسا برای به دست آوردن ورزشگاه اختصاصی را خاطر نشان کرد.^[۳]

در ۱۴ مارس ۱۹۰۹ میلادی، بارسلونا به ورزشگاه اینداستریا که بزرگتر بود و ۸٬۰۰۰ نفر گنجایش داشت، نقل مکان کرد. از ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۴ میلادی، بارسلونا در جام پیرنه شرکت کرد و به عنوان بهترین تیم لانگیدوک، میدی، ناحیه آکیتن، باسک و کاتالونیا انتخاب شد. در آن زمان شرکت کردن در این رقابت‌های آزاد برای تیم بسیار مفید بود.^[۴][۵] در همین دوره زبان رسمی باشگاه از کاستیلن به کاتالونیایی تغییر کرد و تیم به‌تدریج به یکی از نمادهای مهم کاتالونیا تبدیل شد، تاجایی که برای بسیاری از طرفداران، حمایت از تیم بیشتر به واسطهٔ جایگاه اجتماعی آن و نه بازی خود تیم اهمیت داشت.^[۶]

گمپر، جک گرینول را به عنوان اولین مربی تمام وقت بارسلونا انتخاب کرد. وی همچنین تلاش‌هایی برای افزایش تعداد اعضای باشگاه انجام داد، به طوری که در سال ۱۹۲۲ میلادی، تعداد اعضای باشگاه به بیش از ۲۰٬۰۰۰ نفر افزایش یافت. این افزایش اعضا به لحاظ مالی تیم را قادر به تهیه ورزشگاه جدید ساخت. در نهایت باشگاه به ورزشگاه لس کورتس که در همان سال افتتاح شده بود، نقل مکان کرد.^[۷] ورزشگاه جدید ۲۲٬۰۰۰ نفر گنجایش داشت که بعدها به ۶۰٬۰۰۰ نفر هم رسید.^[۸] در دوران گمپر، تیم فوتبال بارسلونا موفق شد یازده بار مسابقات فوتبال کاتالونیا، شش بار کوپا دل ری و چهار بار کوپا دی پیرنه را فتح کرده و نخستین «عصر طلایی» خود را تجربه کند.^[۲][۳]

ریورا٬ جمهوری خواهی و جنگ داخلی (۱۹۵۷–۱۹۲۳)

 

در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۵، جمعیت حاضر در یکی از مسابقه در حرکتی خودجوش برای اعتراض به دیکتاتوری میگوئل پریمو ده ریورا سرود ملی را هو کردند که در پی آن حکومت در واکنش به این عمل ورزشگاه را شش ماه تعطیل کرد و گمپر نیز مجبور به کناره‌گیری از ریاست باشگاه شد.^[۹] همزمان با حرکت حرفه‌ای شدن باشگاه‌ها، در ۱۹۲۶ مدیران بارسلونا برای اولین بار حرکت بارسلونا را درجهت حرفه‌ای شدن اعلام کردند.^[۷] در ۱۹۲۸، بارسلونا پیروز جام اسپانیا شد، در مراسم اهدای جام ترانهٔ اودا اِ پلاکتو از رافائا آلبرتی یکی از اعضای اصلی گروه «نسل ۲۷» در وصف عملکرد قهرمانانه دروازه بان بارسا خوانده شد.^[۱۰] در ۳۰ ژوئیه ۱۹۳۰، بنیان گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌ای افسردگی به واسطهٔ مشکلات شخصی و اقتصادی اقدام به خودکشی کرد.^[۳]

اگرچه بارسلونا با بازیکن سرشناسی چون جوزپ اسکولا به کار خود ادامه می‌داد، باشگاه به دلیل کشمکش‌های سیاسی که جامعه ورزشی را به کلی تحت شعاع قرار داده بود، وارد دوره‌ای از افت شد.^[۱۱] باوجود کسب قهرمانی در سال‌های ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸^[۲] در مسابقات کاتالونیا، بارسلونا هیچ موفقیتی در سطح ملی (بجز عنوان بحث برانگیز ۱۹۳۷) به دست نیاورده بود. یک ماه پس از شروع جنگ داخلی اسپانیا در سال ۱۹۳۶، برخی از بازیکنان بارسلونا و اتلتیک بیلبائو داوطلب خدمت سربازی در جمع افرادی شدند که در مقابل شورشیان نظامی می‌جنگیدند.^[۱۲] در ۶ اکتبر همین سال جوزپ سانیول مدیر باشگاه و از اعضای حامی حزب سیاسی استقلال طلب، توسط سربازان فالانژ در نزدیکی گواداراما به قتل رسید.^[۱۳] در تابستان ۱۹۳۷، تیم به اردوی مکزیک و ایالات متحده رفت. این اردو اگرچه به لحاظ مالی باشگاه را در امان نگه می‌داشت، اما نیمی از تیم به دنبال پناهندگی در کشورهای فرانسه و مکزیک بودند. در ۱۶ مارس ۱۹۳۸، بارسلونا مورد بمباران هوایی قرار گرفت که به کشته شدن ۳۰۰۰ تن انجامید و دفتر باشگاه نیز از این بمباران در امان نماند.^[۱۴] کاتالونیا چند ماه بعد به تصرف در آمد. باشگاه به نماد نافرمانی کاتالانیسم تبدیل شد و در پی‌محدودیت‌های ایجاد شده اعضای آن به ۳٬۴۸۶ نفر کاهش یافت.^[۱۵] پس از جنگ داخلی، پرچم کاتالونیا ممنوع اعلام شد و تیم‌ها از استفاده از نام‌های غیراسپانیایی نیز منبع شدند. این اقدام باشگاه را مجبور به تغییر نام به (به اسپانیایی: Club de Fútbol Barcelona) و حذف پرچم کاتالونیا از لباس تیم کرد.^[۸]

در ۱۹۴۳، بارسلونا در نیمه نهایی مسابقات کوپا دل جنرالیسمه به مصاف رئال مادرید رفت. دیدار رفت دو تیم در لس کورتس با نتیجه ۳–۰ به نفع بارسلونا پایان یافت. پیش از بازی برگشت، اعضای تیم بارسلونا با رئیس امنیت دولت فرانسیسکو فرانکو دیدار داشتند و او به آن‌ها یادآوری کرد که تنها به علت سخاوتمندی رژیم آن‌ها امکان بازی کردن را دارند. در بازی برگشت رئال مادرید با نتیجه ۱۱–۱ بارسلونا را شکست داد.^[۱۶] علی‌رغم فشارهای سیاسی آن زمان، بارسلونا در ده ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ توانست موفقیت‌های قابل توجهی را کسب کند. بارسا با مربیگری جوزپ سامیتیر و بازیکنانی چون سزار، آنتونی رامالتس و خوان ولاسکو در سال ۱۹۲۹ توانست برای اولین بار قهرمان لا لیگا شود. این عنوان را توانست در سال‌های ۱۹۴۸ و ۱۹۴۹ نیز به دست آورد. همچنین در سال ۱۹۴۹ توانست برای اولین بار کوپا لاتین را فتح کند. در ژوئن ۱۹۵۰ باشگاه قرار دادی با لادیسلائو کوبالا بست، او یکی از افراد تاثیر گذار در بارسلونا بود.

در یکشنبه بارانی سال ۱۹۵۱، انبوهی از جمعیت پس از پیروزی ۲–۱ در برابر سانتاندر، ورزشگاه لس کورتس را بدون استفاده از تراموا ترک کردند که شگفتی مسئولین حکومتی را برانگیخت. در آن زمان در بارسلون کارکنان تراموا اعتصاب کرده بودند و این حمایت از جانب طرفداران بارسلون از حرکت آنان صورت گرفت. رویدادهایی از این قبیل چهره‌ای متفاوت از باشگاه یا تعلق آن به فراتر از کاتالونیا را نشان می‌داد. برخی اسپانیایی‌های تندرو باشگاه را مدافع حقوق بشر و آزادی می‌دانستند.^[۱۷][۱۸]

بارسلونا توانست با مربیگری فردیناند دائوییک و بازی لادیسلائو کوبالا در سال ۱۹۵۲ پنج عنوان قهرمانی مختلف شامل لا لیگا، کوپا دل جنرالیسمه (یا همان کوپا دل ری)، کوپا لاتین و کوپا اوا دوارته و کوپا مارتینی روسی را بالای سر ببرد. همچنین در ۱۹۵۳ نیز توانست مجدداً لا لیگا و کوپا دل جنرالیسمه را فتح کند.^[۸]

باشگاه فوتبال بارسلونا (۱۹۷۸–۱۹۵۷)

 

بارسلونا با مربیگری هلنیو هررا و لوییز سوارز جوان (بازیکن سال فوتبال اروپا در ۱۹۶۰) و دو بازیکن مجارستانی به توصیه کوبالا با نام‌های ساندور کوچیس و زولتان زیبور توانست دو عنوان ملی دیگر در سال ۱۹۵۹ و لا لیگا و جام بین شهری را در ۱۹۶۰ کسب کند. در ۱۹۶۱ بارسلونا اولین باشگاهی بود که توانست رئال مادرید را در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا شکست دهد، اما در فینال با نتیجه ۳–۲ مغلوب بنفیکا شد.^{[۱۹][۲۰][۲۱]}

کار ساخت ورزشگاه نیوکمپ در سال ۱۹۵۷ به پایان رسید و این بدین معنا بود که باشگاه مقداری پول برای خرید بازیکنان جدید داشت. دهه ۱۹۶۰ موفقیت‌های کمتری برای باشگاه به همراه داشت و لا لیگا کاملاً در دست رئال مادرید بود.^[۲۱] از جنبه‌های مثبت دهه شصت می‌توان به ظهور بازیکنانی چون جوزپ فوسته و کارلس رکساچ و پیروزی باشگاه در کوپا دل جنرالیسمه در ۱۹۶۳ و جام بین شهری در ۱۹۶۶ اشاره کرد. همچنین بارسلونا توانست رئال مادرید را در فینال کوپا دل جنرالیسمه در ورزشگاه برنابئو در حالی که فرانکو بازی را تماشا می‌کرد، شکست دهد و بخشی از اقتدار سابق خود را به نمایش بگذارد. با پایان یافتن دوره دیکتاتوری فرانکو در ۱۹۷۴، نام باشگاه به نام اصلیش تغییر کرد، طراحی تاج آن به شکل اولیه‌اش برگردانده شد و دوباره حروف اصلیش را به دست آورد.^[۲۲]

فصل ۱۹۷۳–۱۹۷۴ شاهد حضور یوهان کرایف بود که برای ثبت یک رکورد جهانی به مبلغ ۹۲۰ هزار پوند از آژاکس خریداری شد.^[۲۳] یوهان کرایف در مصاحبه‌ای با یکی از خبرگزاری‌های اروپا گفت:«من بارسلونا را به رئال مادرید ترجیح دادم زیرا نمی‌توانم برای تیمی بازی کنم که با فرانکو ارتباط دارد.» و این مصاحبه خیلی سریع او را به چهره محبوب هواداران بارسا تبدیل کرد و زمانی که وی نام فرزندش را یوردی، یک نام محلی کاتالانی گذاشت، بر میزان این محبوبیت افزوده شد.^[۲۴] یوهان کرایف به همراه بازیکنان خوب دیگری چون خوان مانوئل آسنسی، کارلس رکساچ و هوگو سوتیل به باشگاه کمک کردند تا بتواند بعد از دهه ۱۹۶۰ با شکست ۵–۰ رئال مادرید در سال ۱۹۷۴ قهرمان لالیگا شود.^[۲۵] یوهان کرایف در ۱۹۷۳ در اولین دوره حضورش در بارسا به عنوان بهترین بازیکن سال اروپا برای بار دوم انتخاب شد، او در سال ۱۹۷۱، زمانی که برای آژاکس بازی می‌کرد توانسته بود این عنوان برای اولین بار کسب کند، همچنین برای بار سوم در سال ۱۹۷۴ درحالی که همچنان برای بارسلونا بازی می‌کرد مجدداً این عنوان را تصاحب کرد.^[۲۶]

نونیز و ثبات در مدیریت (۲۰۰۰–۱۹۷۸)

در سال ۱۹۷۸ جوزپ لوییس نونیز در انتخاباتی توسط اعضای باشگاه به عنوان مدیر جدید انتخاب شد. این تصمیم بسیار نزدیک و متصل به گذار اسپانیا در مسیر دموکراسی و پایان یافتن دیکتاتوری فرانکو در سال ۱۹۷۴ بود. هدف اصلی نونیز ارتقا دادن بارسا به سطح یک باشگاه جهانی از طریق ثبات بخشیدن به آن در زمین و خارج از آن بود. وی به توصیه کرایف، آکادمی جوانان بارسلونا، لا ماسیا را در ۲۰ اکتبر ۱۹۷۹ تأسیس کرد.^[۲۷] دوره ریاست او ۲۲ سال به طول انجامید و بر بارسلونا تاثیر بسازایی گذاشت. از زمان نونیز سیاست‌های سختگیرانه‌ای برای دستمزد و نظم و انضباط به جا مانده است.^[۲۸][۲۹]

در ۱۶ مه ۱۹۷۹ بارسلونا با شکست ۴–۳ فورتونا دوسلدورف در مقابل بیش از ۳۰٬۰۰۰ طرفدار بارسلونایی که برای دیدن بازی به بازل سوئیس آمده بودند، توانست برای اولین بار جام در جام اروپا فتح کند. در ۱۹۸۲ مارادونا با قراردی به مبلغ ۵ میلیون پوند از بوکا جونیورز خریده شد و دهمین رکورد جهان از حیث مبلغ قرار داد رقم خورد.^[۳۰] در پایان فصل ۱۹۸۳–۱۹۸۲ بارسلونا توانست با مربیگری منوتی، رئال مادرید را شکست دهد و قهرمان کوپا دل ری شود. حضور مارادونا در بارسا دیری نپایید و او بارسلونا را برای پیوستن به ناپولی ترک کرد. در آغاز فصل ۱۹۸۵–۱۹۸۴ تری وینابلز به عنوان مربی انتخاب شد و توانست لا لیگا را با هافبک برجستهٔ آلمانی، برند شوستر فتح کند. در فصل بعدی او تیم را به مرحله فینال جام باشگاه‌های اروپا برد که در ضربات پنالتی بارسا مغلوب استوا بخارست شد و عنوان نایب قهرمانی را کسب کرد.^[۲۸]

پس از جام جهانی فوتبال ۱۹۸۶ باشگاه گری لینکر آقای گل آن رقابت‌ها را از باشگاه اورتون خرید و با دروازه‌بان آندونی زوبیزارتا قرار دادی طولانی بست. اما تیم در حالی که شوستر در محرومیت به سر می‌برد نتوانست موفقیت‌های زیادی کسب کند. وینابلز در آغاز فصل ۱۹۸۸–۱۹۸۷ از بارسا اخراج و لوییس آراگونز جانشین او شد. تمرد بازیکنان از نونیز در رویدادی که به هسپریا موتینی شهرت دارد در همین فصل رخ داد و این فصل با پیروزی ۱–۰ در مقابل رئال سوسیداد در فینال کوپا دل ری به پایان رسید.^[۲۸]

 

در سال ۱۹۸۸ کرایف به عنوان سرمربی به باشگاه بازگشت و به زبان ساده‌تر یک تیم رویایی جمع کرد. در حالی که باشگاه با ستاره‌های بین‌المللی چون روماریو، رونالد کومان، میشل لادروپ و هریستو استویچکوف قرار داد داشت، او ترکیبی از بازیکنان اسپانیایی چون خوزه ماری باکرو، جوزپ گواردیولا و تکسیکی بگیریستین را به زمین می‌برد.^[۳۱] بارسا زیر نظر یوهان کرایف توانست چهار عنوان قهرمانی لالیگا را بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۴ پی در پی کسب کند. در رقابت‌های اروپایی نیز با شکست سمپدوریا در فینال جام در جام اروپا ۱۹۸۹ و لیگ قهرمانان اروپا ۱۹۹۲ هر دو عنوان قهرمانی را به دست آورد. همچنین بارسا کوپا دل ری در سال ۱۹۹۰، سوپر جام اروپا در سال ۱۹۹۲ و سه سوپر جام اسپانیا را نیز ازآن خود کرد. یوهان کرایف با ۱۱ عنوان قهرمانی، موفق‌ترین مربی باشگاه تا به امروز بوده و با ۸ سال مربیگری پی در پی بیشترین مدت باقی‌ماندن در سمت مربیگری باشگاه را داراست.^[۳۲] بخت یوهان کرایف در فینال دو فصل آخر مربیگریش برگشت و کسب نتایج ضعیف اسباب اخراج او توسط نونیز را فراهم کرد.^[۲۸]

بابی رابسون جایگزین کرایف شد و تنها در فصل ۱۹۹۷–۱۹۹۶ در این سمت باقی‌ماند. او رونالدو را از پی‌اس‌وی خرید و توانست سه جام کوپا دل ری، سوپر جام اسپانیا و جام در جام اروپا را برای باشگاه به ارمغان آورد. حضور رابسون تنها یک راه حل کوتاه مدت بود تا لوئیس فن خال بتواند به باشگاه بپیوندد.^[۳۳] رونالدو نیز چون مارادونا برای مدت کوتاهی در باشگاه ماند و سپس به اینتر میلان پیوست. به هرشکل ستارگان تازه‌ای چون لوییس فیگو، پاتریک کلایورت، لوئیس انریکه و ریوالدو در باشگاه ظاهر شدند و بارسا هر دو جام کوپا دل ری و لا لیگا را در سال ۱۹۹۸ بالای سر برد. در ۱۹۹۹ ریوالدو به عنوان چهارمین بازیکن بارسلونا توانست عنوان بهترین بازیکن فوتبال سال اروپا را کسب کند. علی‌رغم تمام این موفقیت‌ها داخلی، عدم پیروزی بارسا در فینال لا لیگا ۲۰۰۰ که سبب قهرمانی رئال مادرید شد، استعفای نونیز و فن خال را در پی داشت.^[۳۳]

رفتن نونیز و آمدن لاپورتا (۲۰۱۰–۲۰۰۰)

 

رفتن نونیز و فن خال از باشگاه قابل مقایسه با پیوستن لوییس فیگو به رئال مادرید نبود، فیگو نه تنها کاپیتان دوم تیم بلکه به عنوان قهرمانی قابل ستایش نزد هواداران بارسا شناخته می‌شد، تاجایی که بسیاری از کاتالونیایی‌ها او را از خودشان می‌دانستند. هواداران بارسا که از تصمیم پیوستن فیگو به رقیب دیرینه خود بسیار ناراحت بودند، این ناراحتی را با استقبال خشم‌آلود خود از حضور فیگو در نیوکمپ نشان می‌دادند، حتی در اولین حضور او در نیوکمپ به سمتش یک کله خوک و شیشه پر ویسکی پرتاب کردند.^[۳۵] در سال ۲۰۰۰ خوان گسپارت جایگزین نونیز شد و به مدت سه سال در این سمت باقی‌ماند. در این مدت باشگاه شاهد رفت‌وآمد مربیان بود. در نهایت فن خال برای بار دوم به باشگاه بازگشت ولی از آنجایی که نتیجه مثبتی حاصل نشد، فن خال و گسپارت هر دو استعفا دادند.^[۳۶]

پس از دوران ناموفق گسپارت، باشگاه با ترکیبی از مسئولین جوان به اوج بازگشت. خوان لاپورتا جایگزین گسپارت شد و فرانک ریکارد بازیکن سابق تیم ملی فوتبال هلند به عنوان مربی بارسا انتخاب شد. تاثیر بازیکنان بین‌المللی و ترکیب آن‌ها با بازیکنان اسپانیایی تیم را به سمت کسب موفقیت مجدد سوق داد. بارسا توانست در سال ۲۰۰۵–۲۰۰۴ لا لیگا و سوپر جام اسپانیا را فتح کند و قرار دادی با رونالدینیو، بازیکن سال فوتبال جهان ۲۰۰۶ ببندد.^[۳۷]

در فصل ۲۰۰۶–۲۰۰۵ بارسا مجدداً قهرمان لا لیگا و سوپر جام اسپانیا شد. در فینال لیگ قهرمانان بارسلونا در مقابل آرسنال قرار گرفت، درحالی که آرسنال تا پیش از ۱۵ دقیقه پایان بازی با ۱۰ بازیکن پیروز میدان بود، بارسا توانست نتیجه بازی را ۲–۱ به نفع خود تغییر دهد و جام را بعد از ۱۴ سال بالای سر بگیرد.^[۳۸] در همان سال بارسلونا در جام باشگاه‌های جهان نیز شرکت کرد و در فینال با گل دقیقه ۸۲ حریف برزیلی خود، مغلوب اینترناسیونال شد.^[۳۹][۴۰] اگرچه بارسلونا فصل ۲۰۰۷–۲۰۰۶ را با قدرت شروع کرد، اما در پایان بدون کسب هیچ عنوانی فصل را به پایان رساند. بعدها اردوی پیش از فصل در ایالات متحده که منجر به مصدومیت ساموئل اتوئو و لیونل مسی شد، به عنوان دلیل عدم موفقیت باشگاه اعلام شد.^[۴۱][۴۲]

در لا لیگا که بارسا در بیشتر فصل‌ها در جایگاه اول قرار داشت، در سال جدید بی‌ثباتی باشگاه فرصتی برای پیشی گرفتن رئال مادرید و قهرمانی آنان شد. فصل ۲۰۰۸–۲۰۰۷ برخلاف سال‌های گذشته موفقیتی برای باشگاه به همراه نداشت و در پی آن جوزپ گواردیولا مربی بارسلونا بی در پایان فصل جایگزین ریکارد شد.^[۴۳]

بارسا در فینال کوپا دل ری ۲۰۰۹ با شکست ۴–۱ اتلتیک بیلبائو برای ۲۵امین بار قهرمان این رقابت‌ها شد. سه روز پس از آن شکست رئال مادرید در رقابت‌های لالیگا جام را برای بارسلونا در فصل ۲۰۰۹–۲۰۰۸ به ارمغان آورد. بارسا در حالی فصل را به پایان رساند که در ورزشگاه المپیک رم، منچستر یونایتد فاتح سال قبل جام باشگاه‌ها را با نتیجه ۲–۰ شکست داد و سومین عنوان قهرمانی جام باشگاه‌ها را فتح کرد. در نتیجه برای اولین بار در اسپانیا اولین سه‌گانه را به دست آورد.^{[۴۴][۴۵][۴۶]} بارسا با شکست مجدد اتلتیک بیلبائو در فینال سوپر جام اسپانیا ۲۰۰۹ و پیروزی در مقابل شاختار دونتسک در فینال سوپر جام اروپا ۲۰۰۹ دو جام دیگر را نیز بالای سر برد.^[۴۷] در دسامبر ۲۰۰۹، بارسا جام باشگاه‌های جهان ۲۰۰۹^[۴۸] را نیز فتح کرد و اولین تیم تاریخ فوتبال شد که شش‌گانه جام‌ها را توانست کسب کند.^[۴۹] همچنین بارسلونا با فتح لالیگا با ۹۰ امتیاز و فتح سوپر جام برای ۹امین بار توانست دو رکورد تازه در فوتبال اسپانیا به ثبت برساند.^[۵۰][۵۱]

باشگاه رئال مادريد يکي از موفق‌ترين باشگاه‌هاي اروپا و جهان مي‌باشد و به انتخاب فيفا موفق‌ترين تيم قرن بيستم به شمار مي‌آيد.

اين باشگاه در سال 1902 تاسيس شد. کلمه‌ي رئال در زبان اسپانيايي به معني سلطنتي مي‌باشد و اين لقب را شاه آلفونسو در سال 1920 بر اين تيم نهاد، همچنين در همان سال شکل يک تاج نيز بر روي آرم اين باشگاه قرار گرفت.

تيم رئال مادريد از همان افتتاح تا کنون به صورت سنتي پيراهن سفيد را به عنوان پيراهن اول اين تيم انتخاب کرده است.

رئالي‌ها بازي‌هاي خانگي خود را از سال 1947در ورزشگاه برنابائو با ظرفيت 44/81 نفر برگزار مي‌کنند. بر خلاف بسياري از باشگاه‌هاي اروپا، اين باشگاه متعلق به اعضايش است و توسط‌ آنها اداره مي‌شود.

رئال مادريد از نظر درآمد، با گردش مالي سالانه 5/549 ميليون يورو ثروتمند ترين باشگاه جهان است و با ارزش ترين تيم هاي ورزشي جهان به ارزش 2.5 ميليارد يورو متعلق به اين باشگاه مي‌باشد.

باشگاه رئال مادريد يکي از پرطرفدارترين باشگاه‌هاي در سراسر جهان مي‌باشد.

کهکشاني‌ها تا کنون به ليگ دسته دوم اسپانيا سقوط نکرده‌اند و از زمان تاسيس تا کنون در ليگ اول اسپانيا (لاليگا) توپ زده‌اند.

رئال مادريد سال‌هاست که در لاليگا از تيم هاي قدرتمند محسوب مي‌شود و رقيب اصلي‌ اين تيم نيز بارسلونا مي‌باشد.

ديدار سنتي دو تيم بارسلونا و رئال مادريد، به ال کلاسيکو معروف است.

رئال مادريد با به دست آوردن 80 عنوان رسمي يکي از موفق‌ترين باشگاهها‌ي اروپايي به شمار مي آيد.

در طول دهه‌ي 1950 اين باشگاه خود را به عنوان يک قدرت هم در فوتبال اسپانيا و هم در فوتبال اروپا معرفي کرد.

اين تيم موفق به کسب 32 عنوان لاليگا، 19 کوپا دل‌ري، 9 سوپرکاپ اسپانيا و 10 قهرماني ليگ قهرمانان اروپا و چندين و چند عنوان ديگر شده است.

رئالي‌‌ها در دهه‌ي 80 يکي از بهترين دوران هاي خود را داشتند و يکي از مهمترين تيم‌ها درآن زمان بودند رئالي‌ها که به کرکس ها معروف بودند درآن دهه موفق به کسب دو جام يوفا، 5 قهرماني اسپانيا، 1 قهرماني جام اسپانيا و 3 قهرماني سوپر کاپ اسپانيا شدند.

رئال مادريد از کرکس‌ها تا کهکشاني‌ها

رئالي‌ها در اوايل دهه هشتاد، وضعيت چندان مناسبي نداشتند و نتوانستند لاليگا را فتح کنند تا اينکه گروهي از بازيکنان ليگ اسپانيا به اين تيم آمدند و موفقيت‌هاي زيادي براي تيمشان به ارمغان آوردند.

يک روزنامه نگار اسپانيايي عنوان کرکس ها را به خاطر 5 بازيکن استثنايي اين تيم از جمله؛ ميليونر تراگوئنو، مانوئل سانچز، مارتين وازکوئز، ميشل دميخل پاردخا براي اين تيم انتخاب کرد. اما اين تيم رويايي و گروه کرکس ها در اوايل دهه 90 و باجدايي 1 ميلي‌بوتراگوئنو، مارتين وازکوئز و ميشل از هم پاشيد.

در سال 1996، لورنسو سانز مدير باشگاه تصميم گرفت تا فابيو کاپلو را به عنوان مربي تيم انتخاب کند.
گرچه دوران مربيگري کاپلو تنها يک سال طول کشيد، اما آنها توانستند عنوان قهرماني را کسب کنند و بازيکناني چون روبرتو کارلوس، پدراگ مياتوويچ، داور شوکر و کلارنس سيدورف براي تقويت تيمي که خود بازيکناني چون رائول، فرناندو هيرو، ايوان زامورانو و فرناندو ردوندو را داشت به تيم اضافه شدند.

در جولاي سال 2000 فلورنتينو پرز به عنوان مدير باشگاه انتخاب شد. وي در وعده‌هاي انتخاباتيش قول برطرف کردن بدهي‌هاي سنگين باشگاه، افزايش امکانات و مدرن کردن باشگاه را داده بود.

رئال مادريد از کرکس‌ها تا کهکشاني‌ها

البته اصلي‌ترين وعده ي او امضاي قرارداد با لوئيز فيگو ستاره ي آن زمان بارسلونا بود. در آن زمان بود که پرز با صرف هزينه‌هاي سنگين، تيمي را شکل داد که به خاطر داشتن ستارگان بزرگ در سراسر جهان به کهکشاني‌ها معروف شد.

بازيکنان بزرگي مانند زيدان، رونالدو، کارلوس، رائول و بکهام که با هدايت ويسنته دل بوسکه تيم کهکشاني‌ها را تشکيل مي‌دادند.

رئال مادريد از کرکس‌ها تا کهکشاني‌ها

در سال 2006 بود که رامون کالدرون به عنوان مدير جديد رئال انتخاب شد. کالدرون بلافاصله کاپلو را مجدداً به عنوان مربي تيمش برگزيد. کهکشاني‌ها که چند سالي بود دستشان از جام کوتاه مانده بود، با آمدن سرمربي ايتاليايي بار ديگر موفق به فتح لاليگا شدند.

اما با اين قهرماني کاپلو فقط يک فصل در اين تيم ماند و مجدداً اخراج شد. رئالي‌ها فصل بعد نيز موفق شدند به عنوان قهرماني لاليگا دست يابند که کسب دو جام پي در پي براي اولين بار در طي 18 سال گذشته بوده است.

در ژوئن سال 2009 و پس از 2 سال ناکامي تيم و برکناري کالدرون ، پرز مجددا رياست باشگاه را در دست گرفت. او دو باره شروع به خريد بازيکنان بزرگ کرد. وي ابتدا کاکا از ميلان را به تيم ملحق کردو سپس کريستيانو رونالدو را از منچستر يونايتد با قراردادي به ارزش 96 ميليون يورو خريداري کرد.

کهکشاني‌ها با وجود ستاره‌هايي مانند رونالدو، کاکا و آلونسو نتوانستند با هدايت مانوئل پيگيريني جامي را کسب کنند و او هم برکنار شد.

در سال 2010 با ملحق شدن مورينيو به تيم روح تازه‌اي در رئال دميده شد و آقاي خاص فوتبال موفق شد براي کهکشاني‌ها 3 جام کسب کند.

مورينيو در سال 2010 با شکست بارسلونا در فينال جام حذفي اسپانيا موفق شد اولين جامش را کسب کند. در سال 2011 نيز با غلبه بر بارسلونا، آقاي خاص با کهکشاني‌ها قهرمان لاليگا شد.

در سال 2013 کارلو آنچلوتي با قراردادي 3 ساله جايگزين مورينيو شد. او در کنفرانس روز بعد انتخابش زيدان را به عنوان دستيارش انتخاب کرد.

در اول سپتامبر 2013 آنچلوتي با خريد گرت بيل ستار وقت باشگاه تاتنهام رکورد تازه‌اي در تاريخ نقل و انتقالات فوتبال به جا گذاشت.

کهکشاني‌ها با هدايت آنچلوتي موفق شدند در سال 2014 قهرمان رقابت‌هاي ليگ قهرمانان اروپا شوند و دهمين قهرماني در اين رقابت‌ها را براي باشگاه به ارمغان بياورند.
بعد از اين قهرماني رئالي ها باز هم شروع به جذب ستاره‌هاي فوتبال کردند و کيلور ناواس، توني کورس و خامس رودريگز که در جام جهاني 2014 نمايش فوق العاده‌اي داشتند را به تيم اضافه کردند.

کهکشاني‌ها که در حال حاضر در نيم فصل دوم رقابت‌ها لاليگا به سر مي‌برند يکي از مدعيان اصلي قهرماني در لاليگا و ليگ قهرمانان به شمار مي آيند.